مدح امام جعفر صادق علیه‌السلام
بیا به دیـدن گـل، سوی گـلـسِتان برویم از این قفس به درآئیم و نغمه‌خوان برویم نسیم صبح وزید و شکوفه باز شکـفت بیا به طرْف گل و باغ و بوستان برویم جهان و هر چه در او هست می‌شود فانی غنیمت است دمی سوی دوستان برویم چنان دو شـمع بـسوزیـم پـای یک‌دیگر چـنان دو پـروانه از سـر جهـان برویم کنون که بانگ اذان می‌رسد ز مأذنه‌ها به‌جاست تا که به محراب عاشقان برویم ابوحـنـیـفه کجـا درس دین دهـد بر ما؟ بیا به مکتب صادق، مدیحه‌خوان برویم به نزد خویش کسی «شیفته»! نشد عالِم بـیـا به درس فـقـیهـان نکـته‌دان بـرویم |